به دنبال زندگی می دویم - دوست بلاگ

خبرنگاران - فاطمه عباسی: بنزین لیتری هزار تومان، 3 هزارتومان شد و هیچ وعده و تضمینی هم نتوانست زهر این تصمیم ناگهانی را بگیرد. تصمیمی که تاثیر مستقیم در معیشت اقشار ضعیف جامعه دارد؛ مثل زندگی امیر. جوان 30 ساله جاجرودی که تنها سرمایه اش یک پراید است و با بنزین لیتری 3 هزارتومان نمی تواند از پس هزینه های زندگی متاهلی بربیاید.

جوانی که خودش می گوید در همین چند روز چند سال پیرتر شده و این سرخوردگی چیزی نبوده که از زندگی می خواسته. در ساعاتی که بین مردم شهرهای رودهن، بومهن، جاجرود و پردیس گذراندیم، روایت های زیادی شنیدیم. روایت های تلخ، اما واقعی از زندگی مردمانی که حالا دیگر بیش از ارزانی، به امید احتیاج دارند.

جاده که پیچ می خورد، خانه های رنگ و رو رفته شهر پیدا می گردد. پای آلودگی هوا به شهر 3 هزار نفری جاجرود هم باز شده. طبیعت جاجرود که هنوز هم برای پایتخت نشینان جذابیت دارد، کم کم جای خود را به مغازه ها و کارخانه های صنعتی می دهد. مردم این منطقه در جریان گرانی بنزین معترض بودند، اما نگذاشتند به اموال عمومی آسیبی برسد. این را یکی از شهروندان می گوید. دست پسر جوانش را می گیرد و سمت خودش می کشد تا جلو دوربین عکاس نباشد: این بچه سال جاری رفته دانشگاه، ولی من با پول کارگری نمی توانم هزینه تحصیلش را بدهم. جاجرود یک شهر صنعتی است.

در این شهر 500 کارگر زندگی می نمایند که خیلی هایشان وضع اقتصادی به مراتب بدتری از من دارند. پدر که دوست ندارد پسر جوانش حرف های از سر استیصالش را بشنود، صدایش را آهسته تر می نماید و می گوید: 4 ماه است حقوق نگرفته ام و مجبورم عصرها مسافرکشی کنم تا بتوانم خرج زندگی را بدهم، اما حالا با گران شدن بنزین همین کار را هم نمی توانم انجام دهم. یکی از اهالی محل وارد گفت وگویمان می گردد. مرد میانسالی که تولیدنماینده اسباب بازی است و به قول خودش در یک سال گذشته کسب و کارش رونق نداشته. او می گوید: با گران شدن دلار و تورم های اخیر ما فقیرتر شدیم.

حالا هم که موضوع گران شدن بنزین پیش آمده اوضاع از آنچه بود بدتر شده. من همین دیروز مجبور شدم ماشینم را بفروشم تا بخشی از حقوق کارگرانم را بدهم. آنها هم توی خرج زندگی مانده اند. مواد اولیه چند برابر شده، هزینه باربری هم با گران شدن بنزین 3 برابر شده، وقتی فروش نداریم دخل و خرجمان جور در نمی آید.

یکی از همکارانم مجبور شده 2 روز بعد از گرانی بنزین 12 نفر از کارگرانش را اخراج کند چون نمی توانست حقوقشان را بدهد. وقتی درباره اعتراض های مردم بعد از گرانی بنزین می پرسیم، می گوید: اینجا هم شلوغ شد. مردم برای اعتراض به خیابان ها آمدند، اما ما مانند عده ای نرفتیم توی خیابان بانک آتش بزنیم. حتی نگذاشتیم کوچک ترین آسیبی به شهرمان برسد. ولی مانده ایم با این همه مشکل چه کنیم.

• بانک را آتش زدند، مغازه من هم سوخت

بومهن تنها شهر در شرقی ترین نقطه استان تهران است که از آسیب ها در امان نمانده. در ردیف مغازه های رنگارنگ بلوار امام خمینی (ره)، بانک هایی که آتش گرفته یا تخریب شده اند، خودنمایی می نمایند و حالا فقط اسکلتی از آنچه قبلا بوده برجا مانده است. کسبه این بلوار از روزی می گویند که یک عده آمدند، در ورودی شهر لاستیک آتش زدند و از ابتدا تا انتهای بلوار هر چه بانک بود خراب کردند: تعداد آنها زیاد بود، کل بلوار را بسته بودند. خیلی از مغازه دارها آن روز نتوانستند مغازه خود را باز نمایند. آنهایی هم که از صبح زود آمده بودند، مغازه را بستند تا آسیب نبینند. پلیس هم سعی داشت فضا را آرام کند اما این شلوغی تا شب طول کشید.

صادق در حالی که بار میوه را از پشت وانت خالی می نماید، حرف می زند. گاهی هم نگاهی می اندازد به تصویر پشت سر؛ ساختمان نیم سوخته ای که نخاله هایش تا پیاده رو آمده است: دیگر به هیچ کس اعتماد ندارم. نه مردمی که با سوزاندن بانک ها به شهر خسارت زدند و نه مسئولانی که زندگی شهروندان را بازیچه تصمیم های خودشان نموده اند. شما کسی را می شناسید که از گرانی بنزین راضی باشد؟ هیچ کس راضی نیست.

وانت از بار خالی شده. لباس ها را می تکاند و وارد مغازه می گردد. پشت دخل که می ایستد، سقف را نشان می دهد و می گوید: روزی که ریختند اینجا و بانک را آتش زدند، نتوانستم خودم را به مغازه برسانم. خیابان را بسته بودند. نصف سقف و دیوار مغازه من هم که دیوار به دیوار بانک بود، سوخت و کلی میوه از بین رفت. موبایل را از جیب کاپشنش بیرون می آورد و عکس میوه های سوخته را یکی یکی نشانم می دهد: ببینید، نزدیک به 30 میلیون تومان ضرر کردم. اعتراض کردن راه و رسم دارد. پس ما برای چی نماینده انتخاب کردیم؟ بیایند جواب بدهند که این مردم چطور باید زندگی نمایند. با این گرانی دیگر کسی قدرت خرید ندارد. مشتری های ما از روزی 300 نفر، به روزی 100 نفر رسیده. ما قیمت میوه ها را زیاد نکردیم و به همان قیمت قبل می فروشیم تا مردم بتوانند بخرند. مردم اینجا وسع اقتصادی ندارند. باید هوای مردم را هم داشت.

درهای فروشگاه رفاه نبش خیابان چمران بومهن از 25 آبان بسته است؛ همان روزی که عده ای شیشه هایش را شکستند، کرکره هایش را خراب کردند و هرچه در فروشگاه بود، بردند. مردی که جلو فروشگاه بساط کلاه و شال گردن پهن نموده می گوید: این کار مردم نیست. اینها سازمان دهی شده بودند. آمدند شبانه فروشگاه را خالی کردند. مردم چرا باید به اموالی که خودشان استفاده می نمایند آسیب بزنند.

کار اصلی اش جوشکاری بوده اما تجربه کارهای متفاوتی را از سر گذرانده، از پیک موتوری و قالیشویی تا تعمیر آسانسور و کارگری در رستوران: به خاطر دیسک کمر دیگر نتوانستم جوشکاری کنم. هیچ کدام از این کارها هم نه بیمه داشت و نه حقوقش کفاف خرج خانواده ام را می داد. حالا هم از تهران بار می آورم، اما فروش نداریم و پول بنزینمان هم در نمی آید. قبض های تاخورده آب و گاز و برق را از کیف کمری اش بیرون می کشد و ادامه می دهد: پول هیچ کدام را ندارم که بدهم. اجاره خانه هم هست. این پولی که در می آوریم فقط خرج خورد و خوراک می گردد.

آن هم نه گوشت و مرغ و ماهی، پولمان به خرید اینها نمی رسد. با تردید نگاهی به ساختمان سفید فروشگاه می اندازد که روی پله های ورودی اش حجمی از زباله جا مانده. صدایش را پایین می آورد: بالاخره مردم از گرانی تحت فشارند. اگر بیایند فروشگاه را خالی نمایند هم می گردد بهشان حق داد. دولت هم گفته یاری می نماید اما 170 هزار تومان برای 4 نفر در یک ماه به شوخی شبیه است. من با 2 بچه مدرسه ای توی خرج زندگی مانده ام، وای به حال کسانی که جمعیتشان بیشتر است یا مریض دارند یا بیکارند.

نگهبان بانک بیرون می آید: عکس نگیر آقا، نگیر می ایستد و به سیاق افسران نظامی دستور می دهد عکس پاک گردد. دوربین را چک می نماید تا مطمئن گردد عکسی از سردر بانک وجود ندارد: باید مجوز عکاسی داشته باشید. هر دو باجه عابربانک از کار افتاده، نشان تخریب ها روی در و دیوار و تابلو بانک نمایان است. توی بانک، عده ای مشغول تعمیر و بازسازی اند.

مسئول شعبه کارت های خبرنگاری مان را چک می نماید و وقتی مطمئن می گردد، می گوید: آن طرف خیابان را دیده اید؟ یکی از شعبه هایمان را آن طرف خیابان آتش زدند و کامل سوخت، اینجا را هم که دارید می بینید، با چوب و چماق افتاده بودند به جان ساختمان، خدا را شکر آتش نگرفت، اما در حدود 800 میلیون تومان خسارت دیدیم. او که به نحوه اطلاع رسانی قیمت بنزین معترض است، می گوید: این نحوه اطلاع رسانی توهین به شعور مردم بود. بدون هیچ پیش زمینه ای بنزین را گران کردند. معلوم است که مردم شوکه می شوند. باید سال به سال و به تدریج به قیمت بنزین اضافه می کردند تا این اتفاقات نمی افتاد.

• اعتراض داریم، اما با خرابکاری مخالفیم

مرز بین بومهن و رودهن یک تابلو بزرگ سفید رنگ است: به رودهن خوش آمدید. شهرهای به هم چسبیده، اما شباهت زیادی به یکدیگر ندارند. برخلاف بومهن با بافتی سنتی و ساختمان هایی قدیمی، رودهن پر است از خانه های نوساز که نشانی از خرابی روزهای اعتراض در آن دیده نمی گردد. آقای رسولی موهایش را در این شهر سفید نموده، زاده آبادان است و با ته لهجه جنوبی می گوید: از ما که گذشت، ما با همین حقوق بازنشستگی روزگارمان می گذرد. دلم برای بچه هایم می سوزد که از صبح تا شب کار می نمایند، اما باز هم کم می آورند.

یکی از عابران دنباله حرف پیرمرد را می گیرد: اوضاع اقتصاد نابسامان است. مسئولان به فکر مردم نیستند. اگر بودند یک شبه بنزین را 3 برابر نمی کردند. شما کدام مسئولی را دیده اید که توی خرج زندگی مانده باشد؟ برای خیلی ها بنزین اگر 10 هزارتومان هم می شد فرقی نداشت، اما برای قشر متوسط و ضعیف جامعه این یک فاجعه است. چرا اعتراض نکنیم؟ ما هم با خرابکاری مخالفیم، با زدن و شکستن و آتش زدن مخالفیم. اما به این شرایط، به این گرانی و تورم اعتراض داریم.

• حرف دل اهالی پردیس

شهر پردیس در انتهای جاده دماوند با ساختمان های یکدست در دامنه کوه جا خوش نموده است. بعضی مردمان این شهر کوچک نیز در اعتراض به گرانی بنزین 25 آبان در میدان عدالت جمع شدند. یکی از اهالی این گونه از آن روز یاد می نماید: روز بعد از اعلام گرانی بنزین خیلی ها به خیابان آمدند، اما اعتراض ساکنان پردیس سیاسی نیست. این یک حرکت اجتماعی است. در این بین بعضی آمدند و یکی از کانکس های بانک را در میدان اصلی شهر آتش زده اند، اما اثری از بقایای آن نیست. هر چه بود تمام شد، حالا فقط ما مانده ایم و این گرانی که زندگی خیلی هایمان را سخت تر نموده است.

در شمال میدان تاکسی های خطی به ردیف ایستاده اند. یکی از تاکسی داران که سن و سال بیشتری دارد، می گوید: 38 سال است که روی تاکسی کار می کنم. درست است که تا امروز هم زندگی راحتی نداشتم، اما این گرانی یک شوک ناگهانی بود. همین مسئولان که این تصمیمات ناگهانی را می گیرند، بیایند و بگویند من و امثال من چطور باید با این خرج و مخارج زندگی کنیم؟ هر چه کار می کنیم باز هم شرمسار خانواده هستیم. لباسش را مرتب می نماید و اجازه می دهد عکسش را بگیریم: هر چقدر گرانی بیشتر گردد، بزهکاری هم بیشتر می گردد. فقر که زیاد گردد، دزدی هم زیاد می گردد، طلاق هم زیاد می گردد. باید جلو این اتفاقات را گرفت.

روز به میانه رسیده. سرما در شرقی ترین نقاط تهران بیداد می نماید. نگاه بی رمق عابران هم به این سرما دامن زده و شهر خاکستری تر از آن است که بگردد آلودگی را بهانه این هوای زخمی کرد. دل مردمانی که هنوز نور امید دل هایشان را زنده نگه داشته، مرهم می خواهد. مثل پدری که موقع گفتن از گرفتاری هایش صدایش را آهسته می نماید و مادری که در این روزها صحبت از گرانی بنزین و اغتشاش و آنفلوآنزای کشنده را در خانه قدغن نموده است. این یعنی: درست می گردد. با همین یک جمله سختی های زندگی را شکست داده ایم. می دانیم که کشور، خانه ای است که روزهای سخت تر از این را پشت سر گذاشته. خانه ای که مادران در گوش فرزندان امید را نجوا می نمایند.

• طراحی تراکت

  طراحی تراکت | بهترین طراحی را از حرفه ای ترین طراحان گرافیکی بخواهید

• طراحی کاتالوگ

  طراحی کاتالوگ | با یک طراحی حرفه ای کاتالوگ کسب و کارتان را به اوج ببرید

پایگاه اینترنتی مأوا: پایگاه اینترنتی مأوا، مجله خبری و تحلیلی