بشر 11 هزار سال پیش به قاره آمریکا رسید - دوست بلاگ

اگر علاقمند به دریافت بهترین خدمات تحصیل در آمریکا هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم ویزای تحصیلی آمریکا، با دریافت مشاوره رایگان از مجربترین تیم مهاجرتی آمریکا، بهترین مسیر را به سوی دانشگاه های آمریکا انتخاب کنید.

این غار دنج و پنهان، با دمای ثابت در طول سلا، مکانی آرمانی برای سکونت بوده است

یک کشف خارق العاده باستان شناسی نشان می دهد که انسان 11 هزار سال زودتر از آن چه تصور شده است وارد قاره آمریکا شده بود. این کشف، تاریخ حضور بشر در این قاره را بازنویسی نموده و درک ما را از دنیای ماقبل تاریخ عمیقا عوض می کند.

این کشفیات که در ناحیه مرکزی مکزیک صورت گرفته حاکی از آن است که انسان، نخست، پیش از 30 هزار سال پیش در این قاره اسکان یافته است. تا به امروز تصور می شد که حدود 19 هزار سال پیش از میلاد مسیح بشر در این منطقه اجتماع نموده بود. کشف جدید این تاریخ را دستکم 50 درصد به عقب می کشد.

تحقیقات جدید نشان می دهد که اجداد اولیه بومیان آمریکا از دستکم 30 هزار سال پیش از میلاد مسیح در مکزیک و بعضی نیز در بخش هایی از شمال آمریکا می زیسته اند. این کشف که در یک غار دورافتاده در ایالت زاکاتِکاس در مرکز مکزیک صورت گرفته، از اهمیت دنیای فوق العاده ای برخوردار و نمایانگر یکی از برجسته ترین کشفیات باستان شناسی دنیا در دهه های اخیر است.

حفاری های طولانی مدت و دقیق در این غار به کشف حدود 2000 اثر سنگی منجر شده که قدمت آن ها جایی میان 30 و 11 هزار سال پیش تخمین زده شده است. حدود دوازده اثر نیز به 24 تا 30 هزار سال پیش (باستانی ترین بخش تاریخی این غار) برمی گردد.

این اشیاء شامل شمار بسیار اندکی اجسام نوک تیز - که احتمالا نوک پیکان بوده اند - و تعدادی براده های سنگ است که طی فعالیت ابزارسازی ایجاد شده اند.

ابزاری نیز مربوط به دوره بعدتر (کارد های سنگی، رنده، تیشه، اسکنه، و تیغه) است که قدمتشان بین 11 تا 24 هزار سال پیش از میلاد است. این اشیا هم اهمیت زیادی دارند، به ویژه که بعضی از آن ها در تاریخی پیش از آن چه برای سکونت اولین انسان ها در قاره آمریکا ثبت شده ساخته شده اند.

پروفسور تام هایم از واحد معین تاریخ رادیواکتیو در دانشگاه آکسفورد، یکی از باستان شاناسان برجسته ای است که در این پروژه دست دارد. او گفت: ترکیبی از حفاری های جدید و دانش مدرن باستان شاسی به ما اجازه می دهد روایت تازه ای از مسکونی شدن آمریکا کشف کنیم.

این کشف که انسان ها بیش از 30 هزار سال پیش آن جا بودند، پرسش هایی کلیدی مطرح می کند مثل این که این مردمان که بودند، چگونه زندگی می کردند، چقدر در این قاره پراکنده شده بودند، و نهایتا، سرنوشتشان چه بود. این پژوهش - که در نشریه نِیچِر منتشر شده - توسط گروهی از باستان شناسان و دانشمندان دیگر از مکزیک، بریتانیا، دانمارک، آمریکا، برزیل و استرالیا انجام گرفته است.

حالا که تاریخ اسکان در قاره آمریکا بسیار طولانی تر شده، باستان شناسان در آمریکای شمالی و جنوبی احتمالا کوشش خود را برای یافتن مکان های سکونت اولیه دوچندان خواهند کرد.

اشیای سنگی که به تازگی کشف شده اند تقریبا به طور حتم به دست شکارگران و گردآورندگان کوچ نشینی ساخته شده اند که طی نسل های بی شمار، در بخش های وسیعی از سرزمین هایی سکونت داشته اند که دستکم بخشی از مکزیک و آمریکای کنونی است.

حالا که باستان شناسان می دانند گروه کوچکی از انسان ها در این غار فعالیت داشته اند، نمی توان تصور کرد که این ها تنها گروه انسانی ساکن آمریکا در آن موقع بوده اند. در واقع اگر این تنها گروه انسان ها بود، ادامه حیات به مدت هزاران سالی که غار احتمالا به صورت منقطع مسکونی بوده، برایشان غیرممکن بوده است.

در نتیجه، محتمل است که دستکم مکان هایی مشابه یا حتی با قدمت بیشتر هنوز در انتظار کشف شدن باشند، دستکم در آمریکای شمالی -، اما احتمالا در آمریکای جنوبی نیز به همچنین. این کشف سه پرسش بزرگ پدید می آورد - این آمریکایی های اولیه و تازه کشف شده که بودند، چه زمانی نیاکان شان وارد دنیای نو شدند، و چگونه؟

از آن جا که در این مکان تا به امروز بقایای انسان یا دی ان ای انسانی پیدا نشده، نمی توان به یقین دانست که آن ها از نظر قومی و ژنتیکی که بوده اند. بیشتر بومیان آمریکا (هم در آمریکای شمالی و هم در آمریکای جنوبی) عمدتا نوادگان همان مردمان باستان اند که مردمان چینی، ژاپنی و دیگر مردمان آسیای شرقی نواده آن ها بوده اند.

بااین همه، پژوهش های جدید ژنومی درباره منشاء بومیان آمریکا حاکی از آن است که اسکان اولیه انسان ها در قاره آمریکا احتمالا از سوی گروه دیگری از اجداد بشر صورت گرفته که تا اندازه ای خویشاوند بدویان استرالیا، پاپوا گینه نو، جزیره نشینان اندامان (در نزدیکی هند) و مردمان مامانوا از فیلیپین بوده اند.

در دوران ماقبل تاریخ، خویشاوندان ملانزیایی ها (اجداد مردمان بومی امروز استرالیا، پاپوا گینه نو، و غیره) ظاهرا در پهنه های وسیعی از آسیای جنوب شرقی و شرقی زندگی می نموده اند؛ بنابراین قابل تصور است که آمریکایی های اولیه تازه کشف شده، که اشیای ساخت آن ها در غاری در مرکز مکزیک کشف شده، تا اندازه ای خویشاوندان بدوی های امروزی و پاپوایی ها و ... بودند.

ولی چه زمان و چگونه به دنیای نو پا گذاشتند؟

نشانه ژنتیکی پیش-ملانزیایی به صورت جزء کوچکی درون ژنوم های چندین گروه بومی آمریکایی در حوزه آبریز آمازون باقی مانده است، و تنها مدرک دی ان ای باستانی در این رابطه هم در آمازون پیدا شده است (پنج اسکلت بسیار باستانی که هر یک دستکم ده هزار سال قدمت دارند).

هیچ یک از تکه های مدارک دی ان ای باستانی از اسکلت های بومیان آمریکاییِ متاخرتر ارتباطی با ملانزیایی ها نشان نمی دهد - عمدتا فقط ارتباطات ژنومی با مردمان امروزی آسیای شرقی. در آسیا/استرالیا و ... (همچنین در بدویان امروزی استرالیا، پاپوا و دیگر مدارک ژنومی) مدارک دی ان ای پیش-ملانزیایی نیز از یک اسکلت 40 هزار ساله در شمال چین به دست آمده است.

قدیمی ترین تاریخ معین شده برای مکان تازه کشف شده در مکزیک 30 هزار سال پیش از میلاد است. در نتیجه، این اولین آمریکایی های بسیار باستانی، که شاید تا اندازه ای خویشاوند ملانزیایی ها باشند، زمانی پیش از آن تاریخ وارد دنیای نو شده بوده اند.

اما چگونه به آمریکا رسیدند؟

تقریبا به طور حتم با گذر از اقیانوس آرام به آمریکا نرسیدند. اما کاملا ممکن است دستکم بخشی از سفر را از راه دریا (احتمالا با راندن کایاک های اولیه) طی نموده و نسل های پیاپی آن ها از جزیره ای به جزیره دیگر رفته اند - از چین یا حتی آسیای جنوب شرقی گرفته تا به هزاران جزیره ای که در قوس بزرگی میان فیلیپین و آلاسکا قراردارند (درازترین سفر دریایی میان دو جزیره تنها 190 کیلومتر بوده است).

نوادگان آن ها پس از رسیدن به آلاسکا توانستند دستکم بخشی از سفر خود را از راه دریا در طول ساحل شمال آمریکا به کالیفرنیا و مکزیک انجام دهند. این اندیشه که در زمانی چنان دور در دوران ماقبل تاریخ، مردمان باستانی عصر سنگ توانسته باشند به آمریکا سفر نمایند - به خصوص از راه دریا - چالش انگیز می کند.

ولی واقعیت این است که دریانوردی انسان های پیچیده تر (پیشرفته تر) عملا در ملانزی و دیگر جزایر آسیا به وجود آمد که با توجه به این که منطقه واقع در جنوب و شرق خاک اصلی آسیا بیشترین تراکم جزایر را در دنیا دارد (در حال حاضر 34 هزار جزیره با مساحت کلی تنها سه میلیون کیلومتر مربع) شگفت انگیز نیست.

در زمانی به قدمت 60 هزار سال پیش، اجداد ملانزیایی ها سفر دریایی 64 کیلومتری از جزایری مثل سولاوسی و تیمر را به گینه نو/استرالیا (که در آن موقع یک توده واحد خشک بودند) طی کردند و اولین بدویان استرالیا شدند.

حدود 30 هزار سال پیش، اجداد ملانزیایی ها 160 کیلومتر از گینه نو به جزایر سلیمان سفر می کردند، و 32 هزار سال پیش دریانوردان اولیه 480 کیلومتر را تا جزیره اوکیناوا می پیمودند - یا از ژاپن یا از تایوان؛ و مدت ها بعد، مردمان همان جزایر آسیایی بودند که اولین اکتشافات عرض اقیانوس را در دنیا انجام دادند (در عرض اقیانوس هند، و در قالب یک رشته سفر دریایی، در عرض اقیانوس آرام).

هنوز نمی توان فهمید که قدیمی ترین بومیان آمریکا که در غار مرکز مکزیک زندگی می کردند، از اولین نسل های انسان بودند که در دنیای نو زندگی می کردند، یا اجدادشان نسل ها پیش تر وارد این منطقه شده بوده اند. تنها جست وجوی مکان های بسیار باستانی دیگر در مکزیک و آمریکا می تواند احتمالا پاسخ این پرسش ها را بدهد.

خود غار، مکانی آرمانی به عنوان پایگاه شکار بوده است: دور افتاده، محفوظ از طوفان که امنیتی نسبی به ساکنانش می بخشیده، به خصوص که از راه دور به آسانی دیده نمی گردد. در زمان های ماقبل تاریخ، زمین های اطراف از درختان بزرگ کاج و سرخس های غول پیکر پوشیده شده بودند (تا حدی شبیه ایالت اورگان یا بریتیش کلمبیای کنونی).

آب آشامیدنی در نزدیکی غار فراهم بوده و دمای داخل غار به گونه ای شگفت انگیز در تمام سال و بی توجه به هوای بیرون یکسان بوده است (و هنوز هم هست). سرپرست حفاری های غار، دکتر چیپریان آردلین از دانشگاه زاکاتکاس مکزیک و دانشگاه اگزِتِر بریتانیا هستند.

امروزه این غار دورافتاده و دسترسی به آن سخت است. نزدیک ترین شهر به آن زاکاتکاس، مرکز ایالتی به همین نام است.

حفاری ها نشان داده اند که این غار به طور منقطع مسکن کسانی بوده که دقیقا همان فن ابزارسازی با سنگ و دقیقا همان سبک از ابزار های سنگی را به مدت 19 هزار سال (تقریبا 750 نسل) ادامه داده اند. به نظر می رسد که این غارنشینان همچنین سازگاری چشمگیری با محیط خود داشتند، زیرا تصور می رود که دستکم از جنبه تکنولوژی سنگی فرهنگ شان تغییر چندانی ننموده بوده است.

تحقیق در غار - تا اندازه ای به وسیله تحلیل دی ان ای گیاهان استخراج شده از رسوبات مدفون در غار توسط یک عضو برجسته گروه تحقیق، پروفسور اسکه ویلرسلِف ازمرکز ژنتیکی زمین شناسی دانشگاه کپنهاگ - توانسته است محیط زیست و اقلیم باستانی منطقه را بازسازی کند. این پژوهش نشان داده که در اوایل دوره غارنشینی انسان در قاره آمریکا چه تغییرات محیطی رخ داده بوده است.

این کشف فقط از این نظر چشمگیر نیست که تاریخ سکونت انسان در قاره آمریکا را طولانی تر می کند. اهمیت آن در این است که زمینه های اقلیمی و فرهنگی انسان های اولیه را که اولین انسان های ساکن دنیا نو بودند، کاملا تغییر می دهد.

پیش از کشف اخیر در مکزیک، قدیمی ترین مکان مسکونی انسان در قاره آمریکا، گالت در تگزاس بود (محیطی در فضای باز که بخشی از آن قدمتش به سال 19000 پیش از میلاد یعنی در اوج عصر یخبندان می رسید).

اما غاری که به تازگی در مکزیک کشف شده مدت ها پیش از آن که اقلیم دنیا به سردترین مرحله برسد مسکونی بوده است (و در نتیجه قابل تصور است که اولین اسکان در آمریکا زمانی پیش از آن رخ داده، در مقطعی نسبتا گرم تر - نه این که در مرحله ای بی نهایت سرد، که تا به امروز باور می رفت) این کشف همچنین این احتمال حیرت آور را مطرح می کند که گونه انسان یعنی هوموساپینس، اولین بار تقریبا در همان زمان یا کمی پس از آن وارد آمریکا شد که به بریتانیا و بقیه اروپای غربی رسید.

تا به امروز باور عمومی این بود که انسان ها اولین بار 10 تا 40 هزار سال پیش، بعد از بقیه کره زمین، در آمریکا ساکن شدند. حال با این کشف، این باور دیرپا را باید کنار گذاشت، و کتاب های تاریخ را از نو نوشت.

منبع: ایندیپندنت