فضای مجازی، آدم های واقعی - دوست بلاگ

واقعیت این است که این روزها ما به مقدار ای بیشتر از حد معمول در فضای مجازی غرق شده ایم؛ آنقدر که زندگی واقعی مان از مجازی ترین آدم هایی که تا به حال آنها را ندیده و نشناخته ایم متاثر می گردد و حتی گاهی تا مرز حال بد هم پیش می رود. برای همین است که به تازگی پویش هایی در همین فضا به راه افتاده است تا از حال بد ماجرا بکاهد و به خوبی هایش بیفزاید؛ پویش هایی که قصد فرهنگ سازی در این فضای بی انتهای مجازی را دارد تا شاید بتواند به مقدار ای هرچند کم، کاری کند که وزنه ترازوی خوبی های این فضا بر اثرات نامطلوبش غلبه داشته باشد.

انتشار عکس کودک ممنوع!

چند نفر از ما علاقه به انتشار عکس مان در حال خمیازه کشیدن دارد؟ همین حس و حالی است که بچه هایی که عکس شان در صفحات عمومی والدین شان گذاشته می گردد، در سال های بزرگسالی تجربه خواهندکرد. عکس بچه ها یک تصویر خصوصی به شمار میرود؛ البته نه برای والدینش بلکه برای خودش و خود اوست که باید در خصوص پخش شدن تصویرش در اینترنت تصمیم بگیرد.

بسیاری از آسیب شناسان اجتماعی، انتشار بی رویه عکس بچه ها در فضای مجازی آن هم بدون هیچ محدودیتی را نفی و نام بچه ها کار را برای آن انتخاب می نمایند؛ چرا که آنها معتقدند استفاده از کلام شیرین و صورت معصوم بچه ها برای بالا بردن تعداد دنبال نماینده های صفحه یک فرد، هدفی جز منفعت اقتصادی ندارد. اما فارغ از این چنین موضوعی که بارها و بارها تکرار و درباره آن بحث شده است، این روان شناسان هستند که انتشار عکس های بچه ها در فضای بدون نظارت فضای مجازی را نمی پسندند و دلایل قابل قبولی هم برای آن دارند.

از نظر آنها، بچه ها تا رسیدن به سن 11-10 سالگی، تعریف دقیقی از مشهور شدن ندارند و نمی دانند مشهور شدن آنها در شبکه های اجتماعی کار درستی است یا نه. در واقع آنها با الگوبرداری از والدین فقط فکر می نمایند این کار درستی است والا که والدین شان بد آنها را نمی خواهند.

بدیهی است که بچه ها هم مانند بزرگسالان حریم خصوصی دارند و احتمالا تمایلی برای انتشار زندگی شان در مکان هایی مانند اتاق خواب، مدرسه، مهد کودک، کمد شخصی، میز تحریر و هر آنچه می تواند خصوصیات مکان زندگی اش را برملا کند، نداشته باشد. عکس هایی که ممکن است بعدها کودک با تماشا آن خجالت بکشد یا از این که کسی این عکس را دیده ناراحت گردد.

ضمن این که کودک ممکن است احساسات و حالات منفی و مثبت مختلفی را در هر لحظه تجربه کند؛ آیا کسانی که عکس کودک شان را در معرض همه مردم منتشر می نمایند، به این فکر می نمایند که ممکن است فرزندشان در زمان بزرگسالی از این اقدام ناراحت گردد؟

حالا و با در نظر گرفتن چنین موقعیت هایی، بسیاری از افراد به پویش ممنوعیت انتشار عکس بچه ها پیوسته اند و به عکس بچه هایی که در فضای مجازی به نمایش عموم در آمده اند، اقبال و روی خوش نشان نمی دهند؛ حرکتی که ممکن است به واسطه تبدیل شدنش به یک اعتراض جمعی، منجر به تغییر رفتاری در خانواده این فرزندان شوند تا در رفتارشان تجدید نظر نمایند.

چشماتو ببند و آنفالو کن

نام پویش را آنفالوی صورتی ها گذاشته اند؛ یعنی آنفالوی همه آنهایی که عکس هایی رنگی و پر زرق و برق از خانه و زندگی شان منتشر می نمایند و کسی از پشت صحنه آن عکس خبر ندارد.

آن وقت همان تک عکس از یک چای خوش رنگ در فنجانی چشم نواز و چیدنش روی میزی از تنقلات، کافی است تا حتی یک نفر به خودش بگوید چرا من فرصت چیدن چنین میزی را در آخر شب هایم ندارم؟ چرا فنجان من اینقدر زیبا نیست؟ که اگر برای ثانیه ای، از این مدل چراها به خودتان گفته اید، بدون مکث آن صفحه و آن فرد را از لیست دنبال نماینده هایتان خارج کنید که نه تنها هیچ منفعتی برایتان ندارد بلکه در طولانی مدت، آسیب هایی جدی به زندگی تان وارد می نماید. در واقع این تنها یک بازی غیرواقعی است که طرف مقابل آغاز نموده و شما هم در دامش افتاده اید؛ پس برترین راه برای شما آنفالو کردنش است. موضوعی که مدتی است در بین اهالی فعال در فضای مجازی به راه افتاده و راه آسایش و بازگشت آرامش به زندگی بسیاری از خانواده ها را در همین یک کلمه می داند: آنفالو

قوی باشید و همه کسانی که با ظاهر دورغین و تنها برای منافع شخصی شان، شما را به تماشای چیزی که نه تنها واقعیت بلکه هیچ سودی هم برای شما ندارد، دعوت می نمایند، کنار بگذارید؛ آن وقت است که روی خوش فضای مجازی را خواهیددید.

حالا اگر تصمیم به این کار گرفته اید، بهتر است لیست صفحاتی را که ا دنبال می کنید پیش رویتان بگذارید و یک خانه تکانی حسابی بکنید؛ در این میان از افراد مشهوری که به جز غر زدن و البته گاهی فخرفروشی، کار دیگری بلد نیستند هم غافل نشوید.

همراهی به مقدار یک قدم

پویش های خیرخواهانه ای که در فضای مجازی راه افتاده، روی دیگر این فضاست که با پیوستن به آن، می توانیم در کار خیری شریک باشیم که شاید پیش از آن، خودمان هیچ وقت از آن آگاه نمی شدیم.

پویش هایی که در آستانه مناسبت های خاص به راه می افتند و واژه کاملا مردمی، برازنده ترین لغتی است که می گردد برای آن به کار برد. البته که شناخت و اطمینان به این برگزارنماینده های این پویش هایی که مسائل اقتصادی در آنها نقش دارد را جدی بگیرید که نکند خاطره بدی برایتان بماند و راه خیر و نیکی به رویتان بسته گردد.

اما به نظر می رسد که هماهنگی در به خاتمه رساندن رفتاری شایسته در فضای مجازی یا استفاده از این گردهم بودن ها برای خیر رساندن به خانواده ای، جماعتی یا شهر و دیاری در فاصله کیلومتری از ما، می تواند زیباترین اتفاق این روزها فضای مجازی باشد.

پویش اول همسایه بعد خودت یکی از همین دست پویش هاست که با در نظر گرفتن احادیث ائمه، رسیدگی به زندگی همسایه ها و حاشیه نشین های شهر تهران را نشانه رفته است.

نگار علیزاده - خبرنگار / ضمیمه چاردیواری روزنامه خبرنگاران